Van project naar feest!

Het is alweer een tijdje geleden sinds ik mijn vorige blog heb geschreven, maar dit betekent niet dat ik heb stilgezeten! Het plan om een lang weekend bij het project te blijven heb ik afgelopen weekend uitgevoerd. Twee weken achter elkaar de community voor een keer niet verlaten, voor mij een hele uitdaging in ieder geval.

Maar om eerst maar eens te beginnen, de afgelopen twee weken hebben we, naar mijn idee, vrij veel gedaan. Van het huisbezoeken doen bij mensen met een beperking of die extra zorg nodig hebben, het organiseren van een sportdag tot het bouwen van een dak. We zijn het allemaal tegengekomen en hebben dit dan ook allemaal gedaan.

Ook zijn we nog bezig geweest met het bouwen van een nieuw stel klaslokalen, in het midden tussen allemaal andere klaslokaaltjes. Op het eerste gezicht zou je natuurlijk denken, oh leuk dan ga je muurtjes bouwen enzo. Helaas mochten we dit niet doen, maar moesten we stenen gaan verplaatsen, zodat de bouwvakkers aan de slag konden gaan.

Nouja.. wat je je moet voorstellen, is dat er heel veel kinderen buiten de lokalen zitten. Les lijken ze in deze periode niet meer te hebben, want ze hoeven alleen nog maar examens te schrijven..

Uiteindelijk ben je eigenlijk net een aapje in de dierentuin en zijn de kinderen de bezoekers van de dierentuin. Als witte (Azungu) wordt je hier al als een soort ‘beroemdheid’ gezien voor kinderen. Ze willen altijd wel aandacht van een azungu en als je normaal over straat loopt kan je je daar soms wel een beetje aan ergeren. Maar als je, net als ons, dan ook nog eens midden tussen de kinderen aan een klaslokaal van hun school gaat werken, dan heb je echt honderden ogen op je gericht. Zo nu en dan even de kinderen wat plagen en je houdt ze wel tevreden. Zo nu en dan kwamen er ook een aantal kinderen helpen met het stenen sjouwen, wat natuurlijk erg schattig blijft.

Verder hebben we dus ook nog een sportmiddag gehouden. Stiekem hadden we eigenlijk niks voorbereid en dit volledig aan de jongeren overgelaten. Het enige wat we mee hadden genomen, waren een aantal frisbees.

Zoals gewoonlijk kwam de ‘Youth’ een half uur á uur te laat en konden we eindelijk starten. Zelf kwamen ze met een soort frisbeespel, wat we met ongeveer 10-15 man fanatiek hebben gespeeld. Nadat ons team helaas met 1-2 had verloren gingen we netbal spelen. Wat uiteindelijk gewoon inhield de bal overgooien en zo lang mogelijk in je team houden. Dit hebben we ook een hele tijd gespeeld en het was echt mooi om te zien hoe fanatiek de jongeren zijn bij het sporten.

Na de tijd ben ik nog met een aantal jongens naar bamboebomen toegelopen en hebben we daar ongeveer 10 van omgehakt en meegenomen voor het bouwen van een onderkomen voor een aantal geiten. Interessant om te doen, vooral omdat je het met een machete doet!

Wat ook bijzonder was, was het bouwen van een dak voor een oud vrouwtje die de zorg van een spastisch meisje genaamd Florence op zich heeft genomen. We hebben het plastic vervangen van het dak, riet er overheen gedaan en dit vastgemaakt met touwtjes en grote takken/stammen. En dit terwijl je echt op het dak van een huis in Malawi staat! Het klinkt misschien voor veel mensen als ‘wat zegt hij nou weer voor vreemds’ maar ik begin steeds meer te genieten van de kleine dingen die je hier doet. Dit deden we ook weer met de youth en een aantal van de ‘Parents of Disabled’ group.

Verder ben ik dus een weekend niet naar het hostel Pakachere gegaan en heb ik geen tripje gedaan, maar ben ik bij het vrijwilligershuis van Mawa gebleven. En ik moet zeggen, het was een rustig weekend, maar ik heb zeker niet stil gezeten.

De vrijdag ben ik ’s ochtends vroeg rond een uurtje of 6.30 opgehaald om naar de tabaksvelden te gaan. Hier heb ik geholpen met het water geven aan de plantjes en het in de brand steken en controleren van dode planten, afval enzovoort.

Het water werd halverwege de weg naar de velden via een pomp, die werkt op een generator, in een grote ton gespoten. Waarna je steeds een volle emmer of gieter vol ging ophalen om vervolgens weer een stuk naar de velden toe te lopen en hier de planten water te geven. De werknemers die op die velden werkten spraken bijna geen Engels, maar met het kleine beetje Chichewa dat ik ken en met handen en voeten werk, heb ik een erg leuke ochtend gehad.

’s Middags ben ik naar een guard van ons vrijwilligershuis vertrokken en heb hier een tijd met hem bao gespeeld (een lokaal spel) en met kinderen gespeeld en muziek gemaakt. Ook had hij een radio op accu en zonne-energie met de gekste liedjes die voorbij kwamen. Daarna heb ik nog siema gegeten bij hem en ben ik weer richting het vrijwilligershuis vertrokken.
De zaterdag was het een stuk rustiger. Op deze dag heb ik vooral een wasje gedaan, met wat locals gesproken en de hele dag bijna gelezen en niks gedaan. Helaas is de zonneoplader die ik te leen had van een projectpartner gestolen.. Dit was wel een domper, maarja.. Dingen die je het minst verwacht gebeuren soms helaas toch..

Zondags heb ik een kerkdienst bijgewoond. Dit lijkt gedeeltelijk best wel op een dienst van een protestantse kerk in Nederland, maar toch zijn er een aantal dingen verschillend. Zo wordt er veel vaker gebeden in een kerkdienst, zingen er koren en zitten de mannen en vrouwen hoofdzakelijk gescheiden van elkaar. Als nieuwkomer moet je je ook voorin de kerk aan iedereen uitleggen wie je bent, wat je doet en waar je vandaan komt. Dit moest ik dus ook doen.. Maar uiteindelijk viel het gelukkig allemaal wel mee. Ik vertelde het eerst in het Engels, waarna het door iemand van de kerk werd vertaald in het Chichewa. Daarna komen er een groot aantal mensen langs om je de hand te schudden en welkom te heten, dit onder het genot van een lied.

Op het einde van de middag ben ik nog naar een voetbalwedstrijd wezen kijken, ook erg leuk om een keer te hebben gezien. Ze speelden op een best hoog niveau, maar het ging er soms wel hard aan toe. Waar je in Nederland allerlei gele of rooie kaarten voor zou krijgen, wordt er hier gewoon doorgespeeld. Het is ook mooi om te zien hoe iedereen uit zijn dak gaat als er iemand scoort, en dan vooral de kinderen. Die rennen het veld op en doen allerlei gekke dingen.

We zijn afgelopen woensdag ook nog naar Blantyre geweest om een visum voor een projectpartner aan te vragen. Dit was echt een heel avontuur, aangezien we besloten hadden er een dag van te maken.

’s Ochtends rond een uurtje of 7 vertrokken we op een fietstaxi naar de grote weg. Je moet je voorstellen dat je bij iemand achterop zit die met een rotgang van heuvels af racet en je zo nu en dan een stukje laat lopen. Maar wel een hele ervaring om een keer te hebben gedaan, dat zeker.

Daarna kwam onze volgende uitdaging, in een public taxi (minibusje) naar Blantyre gaan. Je moet je voorstellen dat deze helemaal vol worden gepropt met mensen om zoveel mogelijk geld binnen te halen. Na een redelijk ongemakkelijk ritje van een uurtje kwamen we aan in Blantyre. Hier zijn we meteen op weg gegaan richting het gebouw waar je de visum aan kon vragen. Na wat geld te hebben gepind en de aanvraag te hebben gedaan vertrokken we om pasfoto’s te laten maken. Daarna moest er in een bank het visum worden betaald.

Toen de aanvraag was geaccepteerd zijn we richting de KFC gegaan. Ja je hoort het goed, de enige KFC in Malawi. Het was net alsof we Europa weer binnenstapten. Alles zag er weer strak, modern en luxe uit en de prijzen waren hier helaas ook naar. Na een heerlijke soort chickenburger, patat, salade en een stuk kip te hebben gehad zijn we naar een souvenirs marktje gelopen waar we een heel aantal souvenirtjes hebben gekocht, tenminste ik. Ik kon me dit keer helaas niet inhouden en heb in totaal wel 20-30 euro aan souvenirtjes gekocht..

Daarna hebben we de visum opgehaald, zijn we nog 1 keer over het marktje gelopen en zijn we met de minibus weer terug naar Zomba gegaan. Dit keer zat het busje nog voller, waarna ik uiteindelijk een opbergrek in mijn nek had, twee kinderen op mijn voeten en één half op schoot. En dit voor een uurtje lang. Met opmerkingen als ‘je hebt een Malawiaan tussen je benen!’ en ‘what’s between you’ hebben we toch wel een leuke rit met de minibusjes gehad.

Ten slotte hebben we gisteravond nog sinterklaas gevierd in Pakachere. Dit deden we door middel van een spel waardoor de cadeautjes heen en weer vlogen. Het was verdeeld in drie rondes, waarbij je in de laatste ronde er pas achter kwam wat er in de cadeautjes te vinden was. We hadden zelfs pepernoten en schuimpjes geïmporteerd gekregen! Ook was er iemand verkleed als sinterklaas en iemand als zwarte piet met een paar leuke gedichtjes. Al met al zeker een geslaagde avond. ’s Avonds laat zijn er nog een aantal op stap gegaan, maar ik dook rond een uurtje of 11 toch maar mijn bed in om de volgende dag rond 5 uur weer wakker te worden..

Oke, sinterklaas was erg gezellig, maar de vrijdag zijn we richting een soort klein festival geweest in Liwonde. Dit was, om het zo maar even te zeggen, een erg bijzondere ervaring met best wel speciale mensen!
De vrijdag begon echter niet zoals we hadden verwacht.. Door een miscommunicatie werden we niet opgehaald, waarna we boos werden opgebeld door de eigenaar van de Bushman’s Baobabs lodge.. Toen hebben we maar besloten om een fietstaxi naar de lodge te nemen wat ongeveer 20 minuten fietsen was. De rit naar de lodge was vrij speciaal, 7 blanken op een fietstaxi richting de middle of nowhere, dat zeg je ook niet dagelijks! We gingen steeds verder het niemandsland in, waardoor ik begon te twijfelen of we wel echt de goede kant opgingen. Maar uiteindelijk kwamen we toch bij de lodge aan.

Deze lodge was de mooiste lodge die ik tot nu toe heb gezien. Super mooie rieten hutjes, erg netjese wcs en douches, een super mooi viewing point die uitkeek op de rivier, olifanten, zwijnen, apen en ga zo nog maar een door. Hier hebben we uiteindelijk ’s avonds ook nog even heerlijk gezeten en genoten van de rust en de dieren.

Zaterdag-ochtend begonnen we met het opbouwen van het feest zelf, waar het een heel speciaal tintje kreeg. Het doel van het feest was dan ook om geld op te halen voor orphans en het zorgen voor een relaxete sfeer. Met prachtige plafondversieringen en allerlei fratsen om palen heen enzo, gaf het eigenlijk meteen al een rustig gevoel. Dit werd nog meer versterkt tot de muziek aan ging, een soort techno achtig iets, maar helaas ben ik de naam vergeten.. Volgens de eigenaar werden olifanten ook door die muziek aangetrokken, waardoor die dan vaak in het camp kwamen naar de mensen toe. Ze kwamen uiteindelijk inderdaad super dicht bij, ongeveer 5-10 meter afstand. Erg mooi om te zien en mee te maken!

Alle vrijwilligers hadden verder twee ‘duties’, dat kon twee keer twee uur achter de bar staan zijn of bij de ingang mensen ontvangen en bandjes om doen etc. + bardienst. Zelf had ik van 2-4 ’s middags gate dienst en van 12-2 ’s avonds bardienst. Alleen dat laatste ging niet compleet zoals het in Nederland zou zijn gegaan.. Maar dat zal je straks waarschijnlijk wel doorhebben als je verder leest!

De feestgangers waren bijna allemaal erg chille en relaxte mensen, van Belgen tot Mexicanen tot Malawianen. Ik heb dan ook erg veel gesprekken met mensen gehad, super veel shotjes gehad (waardoor ik rond 9 uur al best wel van de kaart was..) en verder vooral ook veel gefeest! Het was zelfs zo erg dat ik samen met een andere jongen dus dronken achter de bar belandden.. Gelukkig was er iemand van de lodge die ons ‘assisteerde’. Maar dit bleek elk jaar rond die tijd heel normaal te zijn, want iedereen drinkt de hele dag en nacht door. Ook krijg je achter de bar en aan de bar heel veel shotjes van allemaal mensen, die je heel moeilijk af kunt slaan en er dan ‘helaas’ maar van moet gaan genieten!

Uiteindelijk ben ik rond een uur of 3 in bed beland om er ’s ochtends rond 9 uur alweer uit te zijn voor een douche. Helaas was de kater wat minder.. Daarna hebben we rustig ontbeten en wat dingen opgeruimd van het feest tot we weggingen richting Zomba. We waren het er allemaal wel mee eens dat het niet een feest was als in Nederland, maar zeker wel speciaal was. Een weekend om nooit te vergeten.

De groetjes uit het warme hart van Afrika, Malawi!